Rozdział o… Pradze Północ

Rozdział siódmy (fragmenty)

Praga Północ, czyli… Koperta z lakową pieczęcią

(…) Ponieważ nie zwróciliśmy uwagi na to, kto koło nas siedział, więc nie bardzo wiedzieliśmy, komu z gości przypomnieć o kopercie. Postanowiliśmy wziąć ją ze sobą i gdy przed kościołem ustawił się ogonek gości do składania życzeń nowożeńcom, ustawiliśmy się na jego końcu. Wszystko po to, by mieć czas na przepytanie innych, czy nie ma wśród nich tego, który zapomniał koperty. Niestety nikt do niej nie chciał się przyznać. Gdy nadeszła nasza kolej, złożyliśmy życzenia, a nawet wręczyliśmy prezent, którym był niezwykle elegancki, zabytkowy kompas, symbol wyznaczania właściwego kierunku marszu. Nowożeńcy jednak nie rozpakowywali prezentów. Nie otwierali też otrzymanych kopert, które wręczał im co drugi gość. Dlatego my, gdy zdecydowaliśmy się wręczyć też kopertę znalezioną na ławce w kościele, powiedzieliśmy:
– To chyba dla was – kładąc nacisk na słowo „chyba”.
– Oj, hojni dziś jesteście! – odpowiedziała Ania, ze śmiechem rzucając się obu nam na szyje.
– Ale to nie od nas – powiedzieliśmy, chcąc wyjaśnić, że nie my jesteśmy ofiarodawcami, jednak Ania zupełnie nas nie słuchała. I na dodatek ku zdumieniu wszystkich gości, bo przecież do tej pory nie zajrzała do żadnego z prezentów, zręcznym ruchem zerwała pieczęć z koperty, która okazała się kartką złożoną tak, że tylko kopertę imitowała. To, co było na kartce napisane, Ania głośno odczytała, zaśmiewając się przy tym z treści, która najwyraźniej wydała jej się dość zabawna:
– „Pismo Święte mówi: «We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane, gdyż rozpustników i cudzołożników osądzi Bóg». I mnie tak osądził, bo uczynki moje wywołały wielkie zło, które przeciwko Rzeczpospolitej się obróciło. Z czyśćca wyjdę i zaznam spokoju, gdy jedyny prawdziwy patriota, który tu leży, a zginął w wojnie, której byłam przyczyną, odzyska swoje prawdziwe imię. Nie wierzcie, że żoną jego była tylko szabla. Pomóżcie w zwycięstwie prawdy nad mitem, a zaznacie prawdziwego małżeńskiego szczęścia. Niech was Bóg prowadzi!
H.S.K.R.”.
Gdy po chwili oboje z Piotrem zerknęli na kartkę, okazało się, że była ona czysta. Tylko z zewnątrz widniał napis: „Nowożeńcy Anna i Piotr”. (…)