Rozdział o… Wawrze – "Czucie i Wiara"

Rozdział trzynasty (fragmenty)

Wawer, czyli… W szponach żądz wszelakich

(…) – Panowie myślą, że odpuścił? – spytała i chyba pierwszy raz się zaśmiała. – Ależ skąd! Twierdził, że to nie tylko kwestia środków, którymi został pobudzony. Podobno całą noc ze ścian sączyły się do niego sprośności.
– Sączyły się sprośności? – powtórzyliśmy i po raz kolejny spojrzeliśmy na siebie, bo nic z tego nie rozumieliśmy. – Jak to sączyły się?
– Nie wiemy, co ksiądz miał na myśli, ale powiedział, że nigdy nie był tak daleko od Boga, jak tu, w naszym zajeździe. Tu ściany kusiły do grzechu.
Oczywiście postanowiliśmy to wszystko sprawdzić. Pozostawała jedna kwestia. Kiedy?
– Błagam, jak najszybciej! – powiedziała Skromnisia i wyjaśniła, że w przyszłym tygodniu wracają z zagranicznych wojaży właściciele, a oni nie chcą, by sprawa się wydała. – Damy panom ten apartament za darmo do waszych badań. Dziś jest niedziela. Jutro będzie on do panów dyspozycji, bo rano wyjeżdża z niego para nowożeńców.
Ponieważ Skromnisia w imieniu nieobecnych właścicieli zaoferowała nam także posiłki na koszt firmy oraz wynagrodzenie, więc zdecydowaliśmy się przyjąć jej ofertę. Następnego dnia koło jedenastej zjawiliśmy się przy ulicy Płowieckiej, taszcząc ze sobą kilka książek opisujących historię okolicy i kserokopie ze dwudziestu artykułów. Po prostu raniutko pobiegliśmy do biblioteki. Z parą nowożeńców minęliśmy się w drzwiach zajazdu. Rozszczebiotani, zakochani i wyraźnie szczęśliwi. On wpisał się do księgi gości. Gdy odkładał długopis, miał tak szelmowski uśmieszek na twarzy, że postanowiliśmy przeczytać, co tam wysmarował. Wpis brzmiał tak: „«Śnił Jasio, że jadąc wozem z Kasią sobie broił, zbudził się, wozu nie ma, tylko dyszel stoi.» Z podziękowaniem za niezapomniane wrażenia, zwłaszcza nocne…”.To dawało do myślenia. (…)